Το 1ο ΕΠΑ.Λ Φλώρινας στα πλαίσια του προγράμματος «Μια Νέα Αρχή στα ΕΠΑ.Λ», πραγματοποίησε Σχέδιο Δράσης σε συνεργασία με το Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας «ΝΟΗΣΙΣ», πρόγραμμα «ΕΣΠΑ-Με την συγχρηματοδότηση της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης», διοργάνωσε Μαθητικό Διαγωνισμό για μαθητές και μαθήτριες των Γυμνασίων και Λυκείων του Νομού Φλώρινας, με θέμα:
«Στείλε ένα ηχηρό μήνυμα κατά της σχολικής βίας και του σχολικού εκφοβισμού»
Πιστεύουμε ότι η τέχνη αποτελεί έναν απλό τρόπο για τη μετάδοση του μηνύματος. Χαιρόμαστε που προκαλέσαμε τους μαθητές να χρησιμοποιήσουν τις πένες και το μυαλό τους, ώστε να μας βοηθήσουν να το πετύχουμε.
Οι συμμετοχές των μαθητών/τριών μελετήθηκαν με ιδιαίτερη προσοχή και σεβασμό από την κριτική επιτροπή, η οποία προχώρησε στην επιλογή των τριών συμμετοχών που διακρίθηκαν. Παράλληλα λόγω του ενδιαφέροντος που παρουσίασαν τα έργα που κατατέθηκαν προς κρίση, η επιτροπή ξεχώρισε 12 επιπλέον συμμετοχές. Αποφασίσαμε την απονομή επαίνου και αναμνηστικού ενθύμιου σε αυτούς τους μαθητές και τις μαθήτριες.
Επίσης η Διευθύντρια και ο Σύλλογος εκπαιδευτικών του 1ου ΕΠΑ.Λ Φλώρινας ξεχώρισαν μία συμμετοχή, που αποτυπώνει το πιο σημαντικό μήνυμα αυτής της δράσης. Όλα αυτά τα φαινόμενα της σχολικής βίας οφείλονται στους μεγάλους τα παιδιά δεν έχουν καμία ευθύνη, είναι δέκτες των δικών μας συμπεριφορών, των δικών μας προβλημάτων και της δικής μας καλής ή κακής καθημερινότητας. Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας εμείς οι μεγάλοι και ας αναρωτηθούμε ποιες είναι οι αιτίες αυτών των φαινομένων και ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε. Αν αλλάξουμε εμείς έστω και λίγο ο κόσμος θα αλλάξει και θα γίνει καλύτερος.
Το σημαντικό αυτό μήνυμα έδωσε με το έργο του ο μαθητής του 2ου ΓΕΛ Φλώρινας
Μούσιος Παναγιώτης
Ακολουθούν τα αποτελέσματα του διαγωνισμού:
Οι τρεις καλύτερες συμμετοχές ανήκουν στους μαθητές:
1ο Βραβείο – Σαπρανίδου Μαρία – 3ο Γυμνάσιο Φλώρινας
2ο Βραβείο – Γρομπανόπουλος Μάξιμος – Γυμνάσιο Αμυνταίου
3ο Βραβείο – Καραβασίλογλου Κυριακή- 3ο Γυμνάσιο Φλώρινας – Ποίημα
Οι συμμετοχές που ακολούθησαν ανήκουν στους μαθητές:
Σβάρνα Αικατερίνη – 3ο Γυμνάσιο Φλώρινας – Διήγημα
Μαυρομάτη Αναστασία – 1ο ΕΠΑ.Λ Φλώρινας
Πετροπούλου Μαργαρίτα – 1ο ΕΠΑ.Λ Φλώρινας
Μπαλάκα Μαρία – 1ο ΕΠΑ.Λ Φλώρινας
Τσιρνάρη Δέσποινα – ΕΠΑ.Λ Αμυνταίου
Ορφανουδάκη Ευαγγελία – 1ο Γυμνάσιο Φλώρινας
Ζωγράφου Σταυρούλα – 1ο Γυμνάσιο Φλώρινας
Χρυσοχοΐδου Ειρήνη – 1ο Γυμνάσιο Φλώρινας
Ολυμπίσιου Δανάη – 1ο Γυμνάσιο Φλώρινας
Βοσδίκη Δέσποινα – Γυμνάσιο Βεύης
Κυριακού Δήμητρα – Γυμνάσιο Βεύης
Αλεξίου Σταματία – 1ο Γενικό Λύκειο Φλώρινας
Η απονομή των βραβείων του διαγωνισμού πραγματοποιήθηκε σε ειδική εκδήλωση την Τρίτη 25 Μαΐου 2023 και ώρα 11:00 π.μ. στο ισόγειο του κτηρίου της Περιφερειακής Ενότητας Φλώρινας. Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο Αντιπεριφερειάρχης Περιφερειακής Ενότητας Φλώρινας κ. Βόσδου Σωτήριος, ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Φλώρινας κ. Χάτζιος Μιχάλης, ο Πρόεδρος της Κοινότητας Φλώρινας κ. Ρόζας Κωνσταντίνος, η Διευθύντρια Α/θμίας Εκπ/σης κ. Όλγα Μούσιου, τα μέλη της Κριτικής επιτροπής, κ. Τσώτσος Χρήστος, κ. Ζωγράφου Αθηνά, κ. Καραγιάννη Χριστίνα, η εκπρόσωπος του Συλλόγου Γονέων και κηδεμόνων του σχολείου κ. Ρώμα Κατερίνα, μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί.
Συγχαίρουμε όλους τους μαθητές και τις μαθήτριες που έλαβαν μέρος στον διαγωνισμό και τους ευχαριστούμε θερμά που μας τίμησαν με τη συμμετοχή τους.
Οι συμμετοχές των μαθητών που διακρίθηκαν
1ο Βραβείο – Σαπρανίδου Μαρία – 3ο Γυμνάσιο Φλώρινας
2ο Βραβείο – Γρομπανόπουλος Μάξιμος-Γυμνάσιο Αμυνταίου
Καραβασίλογλου Κυριακή– 3ο Γυμνάσιο Φλώρινας
ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ
Ήταν μια μέρα κακή, Παρασκευή
Ένα παιδί με πλησίασε
Την τσάντα μου άδειασε
Και τα μολύβια μου έσπασε
Δεν κατάλαβα γιατί , δεν είπα τίποτα
Ήταν μια μέρα κακή , μια μέρα Παρασκευή
Ήταν μια μέρα, Δευτέρα
Δύο παιδιά χαρτάκια μου πετούσαν
Με σημειώματα που με κακολογούσαν
Μα δεν μιλούσα
Σκέφτηκα πως ήταν μια μέρα που θα περνούσε
Μια μέρα … Δευτέρα
Ήταν μια μέρα πιο κακή, μια μέρα Τετάρτη
Και τρία παιδιά με στρίμωξαν στην άκρη
Δεν κατάλαβα ‘’ γιατί’’ και ‘’τι’’ τους έχω κάνει
Μα δεν φαίνονταν από την αρχή εντάξει
Δεν είπα τίποτα και έφυγα με σκυφτό το κεφάλι
Ήταν μια μέρα πιο κακή, μια μέρα Τετάρτη
Ήταν Τρίτη, καλά το θυμάμαι
Και στις τουαλέτες βρέθηκα να με βαράνε
Τέσσερα παιδιά ήταν αυτή την φορά
Και πρώτη φορά τα πράγματα ήταν τόσο τρομερά
Σας παρακαλώ τους είπα με σιγανή φωνή
Και αυτοί γελούσαν με φωνή ακόμα πιο δυνατή
Το Σάββατο πια ήμουν πανευτυχής
Αφού δεν με έβριζε κανείς
Ούτε με κλοτσούσε
Ούτε με χτυπούσε εκείνο το παιδί
Ήταν μια μέρα που ήμουν πανευτυχής
Ήταν Σάββατο πρωί
Για λίγο κράτησε η χαρά και η ευτυχία αυτή
Καθώς ήρθε γρήγορα η Κυριακή
Αφού όλοι λένε ότι αυτή η μέρα είναι καλή
Εγώ γιατί βυθίστηκα σε τέτοια σκέψη φοβερή;
Πως και τι θα συμβεί την επομένη της Κυριακής;
Δεν είπα τίποτα και σώπασα από ΄ κείνη την στιγμή
Ήταν μια μέρα, ήταν μια μέρα
Που όλα ήταν πια συνηθισμένα
Τα παιδιά περνούσαν από μπροστά καμαρωμένα
Με ένα γέλιο γεμάτο ειρωνεία
Και εγώ όπως πάντα με το κεφάλι σκυφτό,
Να μην βλέπω ούτε τον ουρανό
Ήταν μια μέρα φριχτή, μια μέρα Πέμπτη
Δεν πρόλαβα να τα μετρήσω
Αφού με μια μπουνιά βρέθηκα στον τοίχο
Με κλοτσούσαν, με χτυπούσαν
Και εγώ δεν είχα δύναμη για να αντιδράσω
Ήταν μια μέρα φριχτή, μια μέρα Πέμπτη
Όσο πάει και η κατάσταση χειροτερεύει
Και να μην μπορώ να πω τι συμβαίνει
Κάθε μέρα και καινούρια παιδιά στην συμμορία
Δεν το έχω πει ούτε στην Μαρία
Τρέμω την ώρα και την στιγμή που θα το αντιληφθεί
Και θα την ενοχλούν και αυτή
Και εξαιτίας μου θα μπλέξει
Όχι μόνο αύτη
Αλλά και εγώ θα πληγωθώ ακόμα πιο πολύ
Μα γιατί; Γιατί το κάνουν αυτό;
Σίγουρα θα πρέπει να έχουν κάποιο σκοπό
Τον οποίο δεν το λένε και εγώ ακόμα πιο πολύ στενοχωριέμαι
Έπρεπε στους γονείς να είχα μιλήσει από την αρχή
Δεν έπρεπε να είχα δειλιάσει τόσο πολύ
Ούτε να το είχα ανεχτεί
Τώρα πια το σχολείο δε το μισώ,
Το κεφάλι μου ψηλά κρατώ
Αβοήθητος πια δεν είμαι
Ούτε ανήσυχος και αδύναμος
Έχω δύναμη πολύ
Και από τότε αξία μου δώσανε ακόμα πιο πολύ
Ένοιωθα ένοχος πολύ
Μα τώρα ξέρω πως έφταιγαν αυτοί
Σου το λέω και εσένα να το ξέρεις
και πάντα στο μυαλό σου να το έχεις :
ΜΙΛΑ ΚΑΙ ΜΗΝ ΦΟΒΗΘΕΙΣ
ΑΠΛΩΣ ΜΙΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΠΟΛΥ
ΜΙΛΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΑΝΑΠΗΡΆΞΟΥΝ
ΜΙΛΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΔΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ
ΑΜΕΣΩΣ ΘΑ ΣΟΥ ΗΡΕΜΙΣΕΙ Η ΨΥΧΗ
ΜΙΛΑ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΡΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ ΖΩΗ
Μαυρομάτη Αναστασία – 1ο ΕΠΑΛ Φλώρινας
Πετροπούλου Μαργαρίτα – 1ο ΕΠΑΛ Φλώρινας
Τσιρνάρη Δέσποινα – 1ο ΕΠΑΛ Φλώρινας
Μπαλάκα Μαρία – 1ο ΕΠΑΛ Φλώρινας
Βοσδίκη Δέσποινα -Γυμνάσιο Βεύης
Κυριακού Δήμητρα – Γυμνάσιο Βεύης
Χρυσοχοΐδου Ειρήνη – 1ο Γυμνάσιο Φλώρινας
Ορφανουδάκη Ευαγγελία – 1ο Γυμνάσιο Φλώρινας
Ζωγράφου Σταυρούλα – 1ο Γυμνάσιο Φλώρινας
Ολυμπίσιου Δανάη – 1ο Γυμνάσιο Φλώρινας – Κατασκευή
Αλεξίου Σταματία – 1ο Γενικό Λύκειο Φλώρινας
Σβάρνα Αικατερίνη – 3ο Γυμνάσιο Φλώρινας
Δεν περίμενα ότι η μετακόμιση θα ήταν τόσο χάλια…
Για την ακρίβεια άλλο πράγμα είχα στο μυαλό μου. Ο μπαμπάς είναι στρατιωτικός και όλο τον μεταθέτουν από εδώ και από εκεί. Ως τώρα όμως πάντα ήταν σε κοντινή απόσταση από την Αθήνα και πηγαινοερχόταν. Αλλά φέτος στη μέση της χρονιάς, εκεί κάπου τον Μάρτιο, τον μετέθεσαν στη Φλώρινα. Δεν θυμάμαι να είχαμε μιλήσει στη γεωγραφία για τον νομό. Ούτε που τον ήξερα. Αλλά η μαμά και ο μπαμπάς έκαναν σαν να μην έτρεχε τίποτα και με έπεισαν ότι θα ήταν ωραία. Και εγώ τους πίστεψα.
Αλλά τι σας τα λέω όλα αυτά ενώ ούτε που σας συστήθηκα; Με λένε Σοφία και μόλις άρχισα την πρώτη γυμνασίου…
***
Πρώτα πήγε ο μπαμπάς και νοίκιασε σπίτι. Ένα ωραίο διαμέρισμα στο ποτάμι της πόλης. Μετά πήγαμε και εμείς. Ωραία πόλη, μόνο που είναι μικρή και σε μόλις μια μέρα την είχαμε δει όλη! Τι λέω σε μια μέρα, σε μόλις δύο ώρες…
Μια εβδομάδα μας πήρε να τακτοποιηθούμε. Έπειτα πήγαμε με τον μπαμπά να με γράψει στο καινούριο γυμνάσιο. Ήταν πολύ κοντά στο σπίτι. Μια ευθεία, μετά από την μεγάλη εκκλησία και κάτι καφετέριες, έφτανες στο σχολείο. Εκ πρώτης όψεως φαινόταν μεγάλο και επιβλητικό. Τρεις ορόφους μέτρησα! Η αυλή ήταν μεγάλη, γυμνή χωρίς δέντρα με μια σειρά από παγκάκια από την μια και ένα δίχτυ του βόλεϊ από την άλλη. Πήγαμε να συναντήσουμε την διευθύντρια. Καλή μου φάνηκε. Με ρώτησε το όνομά μου, για το σχολείο στην Αθήνα και για τις εντυπώσεις μου από την Φλώρινα. Έπειτα μου είπε να τριγυρίσω να δω λίγο το σχολείο και εκείνη θα κανόνιζε για τα χαρτιά της εγγραφής μου εδώ. Έκανα όπως μου είπε. Ανέβηκα ως τον τρίτο όροφο και ξανά κάτω. Είδα τις τάξεις και το κυλικείο, την αίθουσα πολλαπλών χρήσεων και τα εργαστήρια φυσικών επιστημών και πληροφορικής. Δεν ήταν τόσο μεγάλο όπως στην Αθήνα αλλά δεν μπορώ να πω πως δεν μου άρεσε. Θα πηγαίνω και με τα πόδια. Για να δούμε όμως τα παιδιά!
***
Την Πέμπτη πήγα στο σχολείο πρώτη φορά. Έφτασα λίγο μετά την προσευχή και πήγα στο γραφείο της διευθύντριας. Χτύπησα ευγενικά και μπήκα.
«Καλημέρα σας».
«Καλημέρα! Τι κάνεις Σοφία;»
«Καλά, ευχαριστώ».
«Χαίρομαι! Έλα, πάρε το πρόγραμμα σου. Θα είσαι στο Α2, στον τρίτο όροφο, η πόρτα αριστερά στο βάθος του διαδρόμου. Νομίζω ότι μπορείς να πας μόνη σου».
«Ναι, ευχαριστώ».
«Ωραία! Θα γνωρίσεις και τα παιδιά, να δεις πόσο ευγενικά είναι. Καλή αρχή Σοφία!».
«Γεια σας».
Βγήκα από το γραφείο και προχώρησα θαρρετά προς τις σκάλες. Κουράγιο!
Την βρήκα εύκολα την τάξη. Ήταν μικρή, με τέσσερις σειρές παράθυρα από τη μία και τέσσερις από την άλλη. Είχε εικοσιένα παιδιά. Ήταν στενά και με το ζόρι περνούσες ανάμεσα από τα θρανία. Το δικό μου το είχαν κολλήσει με την έδρα που ήταν στο κέντρο της αίθουσας. Καθόμουν μόνη. Η μαθηματικός με καλωσόρισε και μου υπέδειξε που να καθίσω. Έβγαλα το βιβλίο. Στην Αθήνα τους περνούσαμε τέσσερα κεφάλαια.
***
Δεύτερη μέρα στο σχολείο. Προσπάθησα να πλησιάσω κάτι παιδιά, μια παρέα με κορίτσια από την τάξη μου. Κάθονταν σε ένα παγκάκι και μιλούσαν γελώντας δυνατά.
«Γεια κορίτσια. Με λένε Σοφία και είμαι από την Αθήνα»
«Γειά… Εγώ είμαι η Αθηνά. Θέλεις κάτι;»
Ένιωσα άβολα κάτω από το επικριτικό βλέμμα τους. Δεν ήξερα τι να πω αλλά δεν πρόλαβα κιόλας.
«Sorry αλλά λέμε κάτι δικά μας εδώ. Ξέρεις, μυστικά που δεν μπορούμε να σου πούμε»
«Ααααα… Εμ… Ναι».
Έφυγα. Τι να έκανα κιόλας; Από τις φάτσες τους καταλάβαινες ότι είχαν μεγάλη ιδέα για τους εαυτούς τους. Δεν στεναχωρήθηκα. Η αυλή ήταν γεμάτη παιδιά, με κάποιο δε θα έβρισκα να κάνω παρέα;
***
Δε βρήκα όμως… Με απέφευγαν προφασιζόμενοι ψεύτικες δικαιολογίες. Νοσταλγούσα ήδη τα παιδιά από την Αθήνα. Το διάλειμμα το μισούσα. Έβλεπα τις άλλες να περνούν από μπροστά και να κρυφογελάνε και ένιωθα άσχημα. Ήξερα τι λέγανε πίσω από την πλάτη μου. Τις είχα ακούσει.
Αλλά εκεί που είχα απελπιστεί και εκνευριστεί μαζί τους, την επόμενη μέρα συνάντησα την Τζούλια. Πήγαινε στο Α3 και ήταν από την Αλβανία. Είχε έρθει μετανάστρια με τους γονείς της πέρυσι. Μου φάνηκε ευγενική και πιάσαμε την κουβέντα.
«Γιατί κάθεσαι μόνη σου και δεν κάνεις παρέα με τις άλλες;»
«Σάμπως με καταδέχονται;»
Λυπήθηκα την Τζούλια που ήταν έναν χρόνο εδώ και δεν είχε με κανέναν να κάνει παρέα, έτσι αρχίσαμε να κάνουμε παρέα μεταξύ μας. Όμως δεν έβρισκαν όλοι την φιλία μας ωραία! Δυο μέρες μετά ήρθε η Αθηνά.
«Γιατί κάνεις παρέα με την Τζούλια;» με ρώτησε εκεί που καθόμουν στο παγκάκι και την περίμενα.
«Γιατί έτσι θέλω. Τι έχει δηλαδή;»
«Εεε… Να, είναι Αλβανή» μου είπε νευριασμένα.
«Και; Σε πειράζει; Φύγε από εδώ!» φώναξα έξω φρενών.
«Καλά… Θα δεις εσύ! Ακούς εκεί να κάνει παρέα με την βρωμο-Αλβανή και να μου παίζει και την έξυπνη», έφυγε μουρμουρώντας και νομίζοντας ότι δεν την άκουγα. Λίγο μετά ήρθε και η Τζούλια και με είδε που ήμουν ταραγμένη αλλά δεν της είπα τίποτε.
Όταν χτύπησε το κουδούνι και ετοιμαζόμασταν να ανεβούμε στην τάξη κάτι αγόρια μας πλησίασαν και άρχισαν να μας φωνάζουν τραγουδιστά «Θα σου σπάσω το κεφάλι Αλβανή και εσένα Αθηναία θα σε δείρω να της κάνεις παρέα!». Η Αθηνά και οι άλλες μαζεύτηκαν εκεί και γελούσαν. Τράβηξα την Τζούλια να φύγουμε και οι άλλοι μας πήραν από πίσω και γελούσαν.
«Κάνε υπομονή και μην ασχολείσαι» μου ψιθύρισε η Τζούλια με τρεμάμενη φωνή και μπήκε η καθεμία στην τάξη της.
Είχαμε αρχαία ελληνικά αμέσως μετά, αλλά η καθηγήτρια είχε αργήσει. Κάθισα στην καρέκλα μου και περίμενα. Οι άλλοι βγάλαν τα κινητά τηλέφωνά τους και χάζευαν στο Instagram. Έκανα πως δεν τους έβλεπα και περίμενα ξεφυλλίζοντας το βιβλίο των αρχαίων. Τα βήματα που ακούστηκαν στον διάδρομο τους έκαναν να ταραχτούν και ώσπου να προλάβουν να αντιδράσουν, η αρχαίου είχε μπει μέσα. Μερικοί πρόλαβα να τα κρύψουν, κάποιοι όμως όχι. Η αρχαίου κάτι θα κατάλαβε μα δεν είπε τίποτα και μόνο μας είπε να κάτσουμε γρήγορα κάτω και να κάνουμε ησυχία.
Το κουδούνι χτύπησε και ξύπνησε την τάξη από τον λήθαργο που είχε πέσει υπό τον ήχο των βαρετών αρχαίων. Έτρεξα να βγω πρώτη να βρω την Τζούλια αλλά η αρχαίου με φώναξε.
«Καραπέτρου, σε θέλω σε παρακαλώ».
Πάγωσα μπροστά στην πόρτα. Τι με ήθελε η αρχαίου; Η Αθηνά με σκούντησε νευριασμένη «Τι κάθεσαι; Ρίζωσες ρε βλήμα;». Η αρχαίου περίμενε να αδειάσει όλη η τάξη και έπειτα έκλεισε την πόρτα και κάθισε στην έδρα. Η φωνή της μαλάκωσε.
«Καραπέτρου, θέλω να μου πεις την πλήρη αλήθεια, εσύ που είσαι και τόσο καλό κορίτσι», μου είπε χαμογελώντας.
«Τι θέλετε να σας πω κυρία;» είπα ήρεμα.
«Ποιοι ήταν με κινητά στην τάξη προηγουμένως; Δεν θέλω να μου πεις ψέματα» με ρώτησε.
«Όχι κυρία. Ήταν ο Σταύρος, ο Σπύρος, η Αθηνά, η Μιχαέλα, ο Βαγγέλης και η Μόνικα».
«Ευχαριστώ κορίτσι μου. Μπορείς να φύγεις» μου είπε η αρχαίου.
Κατέβηκα στο προαύλιο βιαστικά. Η Τζούλια με περίμενε ανήσυχη.
«Πού χάθηκε εσύ; Ανησύχησα που είδα τους άλλους να κατεβαίνουν. Σε κράτησε μέσα η καθηγήτρια;» με ρώτησε.
«Ναι, η αρχαίου. Με ρώτησε για τα κινητά που είχαν στην τάξη πριν έρθει», και της διηγήθηκα το περιστατικό.
«Καλά θα κάνουν να τους τιμωρήσουν!»
Την άλλη ώρα τους πήγανε στο γραφείο όλους όσους είχανε κινητά στο μάθημα των αρχαίων. Διήμερη αποβολή και για τους έξι. Χάρηκα που τιμωρήθηκαν και δεν συγκαλύφθηκε το γεγονός. Όμως, μετάνιωσα αργότερα.
***
Μόλις χτύπησε το κουδούνι περίμενα την Τζούλια στο παγκάκι. Από εδώ και στο εξής θα γυρίζουμε μαζί στο σπίτι. Εκείνη μένει αρκετά πιο μακριά, κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό όμως μπορούσαμε να κατεβαίνουμε παρέα μέχρι το σπίτι μου. Κατεβαίναμε μόνες γιατί οι άλλοι μένανε από την άλλη κατεύθυνση.
Εκεί που την περίμενα στο παγκάκι, είδα τους έξι τιμωρημένους που βγαίνανε και αφού μιλήσανε λίγο στην αυλόπορτα, αρχίσαν να κατηφορίζουν από την αντίθετη πλευρά από όπου έμεναν. Παραξενεύτηκα, παρόλα αυτά δεν ασχολήθηκα περισσότερο γιατί ήρθε η Τζούλια. Σταθήκαμε λίγο στο παγκάκι και κατηφορίσαμε και εμείς. Οι άλλοι ήταν άφαντοι.
Η πολυκατοικία μας είναι μέσα σε ένα στενό. Της πρότεινα να ανέβει πάνω, να δει το διαμέρισμά μας μια που ο μπαμπάς ήταν στη δουλειά και η μαμά θα πήγαινε στο σούπερ μάρκετ, μα δεν ήθελε.
«Έλα τουλάχιστον να την δεις από έξω» της είπα.
«Άντε καλά…Να σου κάνω το χατίρι!» είπε γελώντας.
Στρίψαμε στο ήσυχο στενό. Έβγαλα τα κλειδιά από την τσέπη και έκανα να διασχίσω τον τσιμεντένιο δρομάκο ως την πολυκατοικία όταν… Από τις κολώνες της πιλοτής βγήκαν κάτι παιδιά. Ήταν ο Σταύρος, ο Σπύρος, η Αθηνά, η Μιχαέλα, ο Βαγγέλης και η Μόνικα. Ήταν και κάποιοι άλλοι από την τάξη που δεν θυμόμουν τα ονόματα τους. Μας περικύκλωσαν.
Δεν βγάλαμε άχνα. Τα παιδιά μας πλησίασαν. Ο Σταύρος έβγαλε έναν σουγιά από την τσέπη του. Η λάμα γυάλισε στο φως του ήλιου. Η Τζούλια τσίριξε και έκανε να τρέξει, μα η Μιχαέλα και ο Βαγγέλης την σπρώξανε στον τοίχο. Με σπρώξανε και εμένα.
«Ρε βλαμμένο! Ρε ζώο!»
«Εσύ τα είπες στην ηλίθια την αρχαίου;» με ρώτησε η Αθηνά.
Έκανα να μιλήσω, να τους εξηγήσω για να λυθεί η παρεξήγηση, να τους πω πως δεν της τα είπα εγώ, πώς αυτή με ρώτησε αλλά δεν με άφησαν. Ο Σταύρος με πίεσε στον τοίχο και έβγαλε τον σουγιά. Ένιωσα την παγωμένη λάμα να ακουμπά το μάγουλό μου και η ανάσα μου κόπηκε. Οι άλλοι πλησίασαν κι άλλο.
«Δεν ξέρω γιατί ήρθατε και δεν καθίσατε στα αυγά σας, η μία στην Αθήνα και η άλλη στην Αλβανία, πάντως μόνο για καλό δεν είστε εδώ» είπε η Μόνικα.
«Εξαιτίας σου φάγαμε τη διήμερη. Είσαι καρφί! Μάλλον για αυτό δε σε ήθελαν στην Αθήνα και σε έστειλαν εδώ» ειρωνεύτηκε η Μιχαέλα.
«Άκου βλήμα! Πάρε την βρομιάρα την Αλβανή και χαθείτε από εδώ, ζώα», γρύλισε ο Σταύρος και ένιωσα την ανάσα του στο μάγουλό μου.
«Αν κάνετε κουβέντα για ότι έγινε τώρα, θα πάθετε…» δεν αποτελείωσε ο Σπύρος και τον πρόλαβε η Αθηνά.
«Θα πάθετε κάτι που δεν θέλετε να μάθετε. Οπότε για να τελειώνουμε, απλά μην ασχολείστε με εμάς και δουλειές που δεν σας αφορούν!» ολοκλήρωσε η Αθηνά.
Ο Σταύρος πίεσε την λάμα του σουγιά και ξαφνικά με άφησε και έφυγε τρέχοντας. Από πίσω τον ακολούθησαν οι άλλοι. Καθώς έβγαιναν από το στενό, η Αθηνά γύρισε και μας φώναξε «Μη τολμήσετε να μιλήσετε σε κανέναν, πεθάνατε!» είπε και κάνοντας μια απαίσια χειρονομία ακολούθησε τους άλλους.
Κατέρρευσα στο τσιμέντο. Η καρδιά μου χτυπούσε ταμπούρλο, η ανάσα μου ήταν ακανόνιστη. Προσπάθησα να ηρεμήσω και ακούμπησα τις παλάμες μου στο έδαφος. Το κρύο τσιμέντο με βοήθησε να συνέλθω. Η Τζούλια σύρθηκε προς το μέρος μου. Δάκρυα κυλούσαν από τα μάγουλά της.
«Συγγνώμη», ψέλλισε. «Εγώ σε έμπλεξα εδώ».
«Μη το συζητάς! Τους πείραξε λιγότερο που έκανα παρέα μαζί σου παρά που μίλησα στην αρχαίου. Αυτό είναι όλο», είπα προσπαθώντας να κάνω την φωνή μου να ακουστεί σταθερή.
«Τώρα τι θα κάνουμε;»
«Δεν έχω ιδέα! Μη στενοχωριέσαι όμως. Θα δούμε! Για την ώρα μη μιλήσεις σε κανέναν» είπα και σηκώθηκα από το έδαφος.
***
Το επόμενο πρωί δεν ήθελα να πάω σχολείο αλλά τελικά σύρθηκα με το ζόρι. Η Τζούλια δεν ήρθε και εγώ ένιωθα πιο μόνη από ποτέ. Τα παιδιά σε κάθε διάλειμμα με πλησίαζαν. Ένιωθα το απειλητικό βλέμμα τους αλλά δεν μπορούσα να αντιμιλήσω στις κοροϊδίες τους.
Πλησίαζε η τελευταία ώρα και εγώ δεν ήξερα που θα έβρισκα το κουράγιο να γυρίσω σπίτι. Και αν με έπιαναν από πίσω; Και αν με απειλούσαν πάλι; Φοβούμουν κάθε κίνησή μου. Και αν έκανα κάτι που δεν τους άρεσε; Έπρεπε να μιλήσω σε κάποιον, αλλά σε ποιον; Οι γονείς μου ήταν κουρασμένοι με την μετακόμιση και ήξερα ότι άλλο ένα πρόβλημα θα τους κούραζε περισσότερο. Μια φωνή μέσα μου έλεγε «Μίλα! Πες την αλήθεια!». Όχι! Αν το μάθουν και με απειλήσουν ξανά;
Τις επόμενες δύο εβδομάδες ήμουν γεμάτη φόβο. Η Τζούλια δεν είχε εμφανιστεί στο σχολείο και γυρνούσα μόνη μου. Υπήρξαν φορές που με πήραν από πίσω. Δεν με χτύπησαν, απλά με απειλούσαν. Και στο σχολείο οι κοροϊδίες τους είχε γίνει καθημερινό φαινόμενο.
Ώσπου ένα πρωί το πήρα απόφαση. Θα μιλούσα στους καθηγητές. Δεν άντεχα άλλο να νιώθω αυτόν τον φόβο και το σφίξιμο στην καρδιά μου. Δεν άντεχα τις κοροϊδευτικές φωνές τους και τις άγριες απειλές τους. Θα μιλούσα και ότι ήταν να γίνει, ας γινόταν.
***
Έχει δύο μήνες πια από το περιστατικό. Τελικά δεν είναι και τόσο δύσκολο να μιλήσεις! Να πεις όχι σε αυτά που σε προβληματίζουν και να τα μοιραστείς με άλλους. Οι καθηγητές με βοήθησαν πολύ. Βρήκα το θάρρος και μίλησα με τους γονείς μου και τους τα είπα όλα. Ο Σταύρος, ο Σπύρος, η Αθηνά, η Μιχαέλα, ο Βαγγέλης και η Μόνικα τιμωρήθηκαν άσχημα και πια ούτε που τολμούν να με πλησιάσουν. Ένα είναι το σίγουρο που αποκόμισα από αυτή την ιστορία «Μίλα! Κανείς δεν μπορεί να σε εμποδίσει. Μίλα σε κάποιον μεγάλο που τον εμπιστεύεσαι. Τίποτα δεν είναι χειρότερο από το να αφεθείς στην ίδια σου τη σιωπή…Μόνο έτσι, μιλώντας και αντιδρώντας θα καταφέρουμε να περιορίσουμε το bullying και οποιαδήποτε μορφή βίας. Σήμερα το θύμα ήμουν εγώ. Αν αύριο είσαι εσύ…;»
«ΕΣΠΑ-Με την συγχρηματοδότηση της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
