Οι άνθρωποι έχουν κουραστεί να περιμένουν αυτές τις δυο εβδομάδες να περάσουν καθώς ο χρόνος κυλάει και οι εφηβικές μας αναμνήσεις χάνονται. Άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, χάνουν δικούς τους ανθρώπους χάνουν την πίστη και την ελπίδα τους.
Κάθε μέρα κυλάει και η επόμενη της δεν διαφέρει ιδιαίτερα από την προηγούμενη.
Κάθε μέρα ξυπνάμε και το μόνο μέσω επικοινωνίας μας με τον κόσμο είναι η οθόνη ενός κινητού ή ενός υπολογιστή όπου πλέον διαδραματίζονται τα ποιο βάναυσα αλλά και οδυνηρά γεγονότα. Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα και οι κλίνες για να τους περιθάλψουν πλέον είναι μηδαμινές .Ο κόσμος φοβάται για την εξέλιξη των πραγμάτων. Βλέποντας κόσμο να πεθαίνει κοιτώντας άπραγοι και αμίλητοι. Βλέποντας την ανεργία να αυξάνεται και ο μεγαλύτερος πληθυσμός του κόσμου να πεινάει. Βλέποντας ολοένα την Γη να καταστρέφεται.
Κάθε μέρα θυμίζει την προηγούμενη….. και όλοι σκεφτόμαστε υπάρχει πλέον ελπίδα? Θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε ποτέ να επιστρέψουμε ποτέ στην παλιά απλή και λιτή για τα λεγόμενα μας ζωή? Ίσως κάποτε μπορεί μα ο χρόνος όπου θα χρειαστεί θα είναι μάλλον μακρύς\