20 Δεκεμβρίου 2019
Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα. Η πόλη ήταν κατάλευκη από το χιονιά, τα χριστουγεννιάτικα δέντρα μαζί με τα λαμπιόνια την φώτιζαν εκθαμβωτικά και ο κόσμος της ήταν ξέγνοιαστος, πλημμυρισμένος από ευτυχία. Σε κάθε δρόμο άκουγες τραγούδια και γέλια μικρών παιδιών, σε κάθε στενό έβλεπες την αγάπη και τη γενναιοδωρία, σε κάθε διαδρομή σου μύριζες φρέσκα κουλουράκια, μόλις βγαλμένα από τον φούρνο. Η ζωή έμοιαζε σαν παραμύθι, οι μέρες της κυλούσαν γεμάτες ομορφιά.
Μέχρι που έμπαινες στο σπίτι σου, άνοιγες το δελτίο των οχτώ και άκουγες για τον φονικό ιό που μάστιζε ολόκληρη την Κίνα, 1,398 ΔΙΣεκατομμύρια ανθρώπους. Άκουγες για αρρώστους, διασωλημένους, χιλιάδες θανάτους, μάσκες και απαγορεύσεις. Οι εικόνες που προβάλλονταν ήταν σοκαριστικές … Έκλεινες μελαγχολικά την τηλεόραση και ευχόσουν κουράγιο στους ίδιους και τέτοιο κακό να μην μας βρει. Εξάλλου, έξω χιόνιζε, τα λαμπάκια μαζί με το λευκό χιόνι έφτιαχναν την πιο όμορφη ατμόσφαιρα, ήθελες να πάρεις το ζεστό καφέ, να κάτσεις μπροστά από την μπαλκονόπορτα και απλά να το απολαύσεις.
18 Ιανουαρίου 2020
«Ευτυχισμένο το νέο έτος, με υγεία, αγάπη, αισιοδοξία και πολλές επιτυχίες» ευχόμασταν ακόμα στους ανθρώπους μας. Αλλά η τηλεόραση είχε βουίξει με το πρώτο κρούσμα κορονοϊού στην Ιταλία. Πέρασαν οι γιορτές, τελείωσαν τα Χριστούγεννα, άλλαξε η χρονιά και ο ιός είχε φτάσει μέχρι την Ευρώπη. Οι ειδικοί είχαν αρχίσει να ανησυχούν, ξεκίνησαν πολύωρες μελέτες στα εργαστήρια και προσπαθούσαν μέρα-νύχτα να αποκωδικοποιήσουν τον SARS-COV2 που σε λίγες μόνο μέρες εξαπλώθηκε σε ολόκληρη Ιταλία και δημιούργησε τον πιο ασφυκτικό κλοιό των τελευταίων δεκαετιών σε όλα τα νοσοκομεία.
Ένα μήνα μετά, οι ιταλοί γιατροί αποσυνέδεαν την αναπνευστική στήριξη από τον μεγαλύτερο σε ηλικία άνθρωπο για να σώσουν το νεότερο. Λίγες μέρες μετά οι μόνες εικόνες που βλέπαμε από την Ιταλία ήταν τεράστιες βαθιές τρύπες που γέμιζαν από τυλιγμένους σε μαύρη σακούλα νεκρούς ανθρώπους. Θύματα κορονοϊού. Ανατριχιαστικό, Μακάβριο.
26 Φεβρουαρίου 2020
«Πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα κορονοϊού εντοπίστηκε στη Θεσσαλονίκη». Αυτή η είδηση έπαιζε παντού. Στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στα social παντού. Ο κόσμος άρχισε να ανησυχεί, όλοι συζητούσαν για τον κορονοϊό.
Ώσπου στις 10 Μαρτίου, 12 μέρες μετά, με απόφαση του Υπουργού Υγείας έκλεισαν όλα τα σχολεία. Παιδικοί σταθμοί, δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια ακόμα και τα πανεπιστήμια. Κανείς δεν ήθελε να πιστέψει αυτό που αναμενόταν να συμβεί. 6 μέρες μετά ακολουθεί το κλείσιμο της εστίασης και του λιανεμπορίου. Στις 22 Μαρτίου κηρύσσεται διάγγελμα απαγόρευσης κυκλοφορίας. Κηρύσσεται Πανδημία.
Ο ιός είχε φτάσει παντού, σε κάθε άκρη του πλανήτη. Ήταν παντού και δολοφονούσε εν ψυχρό κάθε αδύναμο άνθρωπο.
Σαν χθες θυμάμαι αυτές τις μέρες. Νομίζω πως αυτές οι αναμνήσεις δεν θα φύγουν ποτέ από τη μυαλό μου. Κλειστήκαμε στα σπίτια μας για 2 ολόκληρους μήνες. Μείναμε μακριά από όλους και από όλα. Ήταν κάτι τόσο πρωτόγνωρο, περίεργο. Ζούσαμε με το φόβο και το άγχος. Το άγχος να μην κολλήσουμε, να μην μεταφέρουμε τον ιό σε δικούς μας ευάλωτους ανθρώπους. Κανείς μέχρι τότε δεν μπορούσε να πει με ακρίβεια τι ήταν ο Covid-19, τι ακριβώς μπορούσε να προκαλέσει και πως μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Το Σύνταγμα, η Ερμού, η Αριστοτέλους που καθημερινά ξεχείλιζαν από περαστικούς, ακόμα και η κάθε μικρή πόλη, ήταν άδεια και βουβή. Δεν ακουγόταν ούτε μία εξάτμιση από αυτοκίνητο. Δεν κινούταν τίποτα και κανείς. Οι πόλεις είχαν μετατραπεί σε ερήμους από τσιμέντα.
16 Αυγούστου 2020
Ο Αύγουστος είναι ο πιο όμορφος μήνας ολόκληρης της χρονιάς έλεγε ο μπαμπάς. Και η μαμά πάντα έλεγε ήρθε ο Αύγουστος ήρθε η ώρα για θάλασσα, ώρα για Ιόνιο. Κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε στο εξοχικό μας στην Κέρκυρα και με ένα κρουαζιερόπλοιο κάναμε τον κύκλο των Επτανήσων. Βέβαια, μέναμε και από 2-3 μέρες σε κάθε νησί!! Αυτό το καλοκαίρι όμως δεν ήταν ίδιο με όλα τα υπόλοιπα. Έκανε διακοπές μαζί μας και ο κορονοϊός, ταξιδεύοντας από χώρα σε χώρα και από νησί σε νησί. Αλλά, το καλοκαίρι είναι καλοκαίρι και οι παραλίες για τους τουρίστες.
6 Νοεμβρίου 2020
Μία μέρα πριν το καθολικό Lockdown, τον αυστηρό εγκλεισμό που δεν ήξερε κάνεις πόσο θα διαρκέσει. Η πόλη ήταν γεμάτη κόσμο, κάθε τραπέζι σε κάθε ταβέρνα, καφετέρια, μπαρ ήταν γεμάτο. Ο κόσμος χαιρόταν την τελευταία του έξοδο. Εκείνη την ημέρα όλοι βάλαμε τα καλά μας, ντυθήκαμε, φτιαχτήκαμε και βγήκαμε με τους φίλους μας. Όμως, δεν ήμασταν τόσο χαλαροί, τόσο ήρεμοι. Στους δρόμους κυριαρχούσε μία αναστάτωση, ένας πανικός και μία βιασύνη να προλάβουμε, να προλάβουμε να περάσουμε καλά.
1 Ιανουαρίου 2021
Φέτος αλλάξαμε χρόνο μαζί με τον κορονοϊό. Αλλάξαμε το χρόνο πολύ διαφορετικά. Οι περισσότεροι ήμασταν σπίτια μας υγιείς με την οικογένεια μας και πολλοί μακριά από τους ανθρώπους τους. Άλλοι ήταν αναίσθητοι και διασωλημένοι, άλλοι δεν πρόλαβαν τον καινούριο χρόνο, άλλοι μάχονταν μέρα-νύχτα για να σώσουν τους παθόντες και άλλοι πάνω από μικροσκόπια και κομπιούτερ για να σώσουν όλους εμάς.
Και όντως έτσι συνέβη. Μας έσωσαν. Τα κατάφεραν. Ίσως να άργησε λίγο η πανάκεια του SARS-COV2, αλλά βρέθηκε. Τουλάχιστον το 2021 ξεκίνησε θετικά και όχι μόνο με θετικά κρούσματα.
Απρίλιος
Έχει έρθει άνοιξη πλέον. Και ακόμα έχουμε τη ζωή μας σε αναστολή. Είμαστε μήνες απομακρυσμένοι και απομονωμένοι, σε «λήθαργο». Όμως, ύστερα από 5 μήνες, αρχίσαμε να ακούμε μία επιπλέον φράση από τους ειδικούς που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε ακόμα λίγο: «Πανδημία είναι θα περάσει…» και όχι μόνο τις φράσεις που σπάραζαν τις καρδίες μας μέχρι τώρα : «Μένουμε σπίτι», «Κρατάμε αποστάσεις».
Έχουν αλλάξει οι ζωές μας, ίσως αλλάξαμε και εμείς μαζί τους. Σύντομα, όμως, θα γυρίσουμε πίσω στην καθημερινότητα μας, θα κάνουμε τα ταξίδια που τόσο πολύ ονειροπολούσαμε κάθε πρωί πίσω από το παράθυρο χαζεύοντας το κενό. Σύντομα θα ξανά δούμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες που τόσο πολύ μας έχουν λείψει, θα πάμε στο χωριό και θα μαζευτούμε πάλι όλοι συγγενείς και φίλοι. Σύντομα θα ξανά ζήσουμε την ομορφιά της ζωής.
Και πάντα θα θυμόμαστε, θα ευχαριστούμε, θα τιμάμε τους ανθρώπους που βοήθησαν σε όλο αυτό. Θα ευχαριστούμε τους ήρωες μας. Όλους με τη σειρά. Τους γιατρούς, τους φαρμακοποιούς, όσους ήταν υποχρεωμένοι να εργάζονται επί πανδημίας στα σούπερ μάρκετ και τις δημόσιες-ιδιωτικές υπηρεσίες, τους αστυνομικούς που προσπαθούσαν καθημερινά να παρακολουθούν την τήρηση των μέτρων, την ίδια την κυβέρνηση που θέσπισε κατάλληλα μέτρα, ανεξαιρέτως αν μας άρεσαν ή όχι, όλους τους ειδικούς και τους επιστήμονες που μας έβγαλαν από την αυτή την αδιέξοδο και φυσικά μην ξεχνάμε πως ήρωες είμαστε και όλοι εμείς που με την επιμονή μας, την υπομονή μας, την πίστη μας καταφέραμε να κάνουμε την πανδημία να περάσει!!!