Θυμάμαι (Δεληγεώργης Λάζαρος, Γενικό Λύκειο Αμυνταίου)

Θυμάμαι τότε που η ζωή γυρνούσε
την ψυχή της κυνηγούσε
ο ήλιος έβγαινε ψηλά
και λάτρευε όλον τον ντουνιά.

Όλα παγώσαν ξαφνικά
το γκρίζο σκέπασε το βλέμμα
μες την καρδιά η αμφιβολία έχτισε φωλιά
και ο ήλιος κρύφτηκε βιαστικά.

Το χαμόγελο μαράθηκε
τα μάτια θόλωσαν
τα χέρια άδειασαν
τα βήματα βάραιναν.

Όμως η ζωή είναι μπροστά
και ο ήλιος θα ανέβει σκαλί σκαλί ξανά
το πουλί θα τραγουδήσει πάλι
στην ανθισμένη αμυγδαλιά.

Θα έρθει η σπίθα στην ματιά
και το χαμόγελο στα χείλη ξανά
η αγκαλιά θα ανοιχτεί
και τα χέρια θα δώσουμε μαζί.

Όλος ο κόσμος θα μεθά
στης ζωής τον δρόμο θα γυρνά
τα παιδιά θα ξεχυθούν
στα όνειρα τους θέλοντας να μπούν.

Και δεν θυμάμαι τώρα
εκείνη την μαύρη συννεφιά
ξέφτισε από το μυαλό
γιατί της ζωής το σιρόπι είναι γλυκό.