Για ένα ακόμη Σαββατόβραδο κοίταζα, όπως συνήθιζα να κάνω τον τελευταίο καιρό, έξω από το παράθυρό μου. Καθώς χάζευα τον άδειο, για μία ακόμα φορά, δρόμο, πλήθος σκέψεων πλημμύρισε το μυαλό μου. Πόσες φορές, άραγε, είχα ευχηθεί στο παρελθόν με μία αθώα παιδικότητα να σταματούσε για λίγο ο χρόνος και να εξαφανίζονταν όλες μου οι υποχρεώσεις; Επιζητούσα τόσο έντονα να ζήσω έστω και μία στάλα πραγματικής ελευθερίας… Ο γρήγορος ρυθμός της ζωής σε συνδυασμό με τη ρουτίνα ολοένα κι έσφιγγε την θηλιά, που ήταν περασμένη στον λαιμό μου. Είχα παραμελήσει τόσα πολλά πράγματα και η ανάγκη υπερίσχυσης έναντι των ευθυνών μου είχε καταφέρει να με τυφλώσει. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ιστορία μου μοιάζει με αυτή του Ίκαρου! Μόνο που στη δική μου περίπτωση παρέμενα κοντά στον Ήλιο, λιώνοντας σιγά-σιγά, χωρίς καν να προσπαθώ να απομακρυνθώ. Τελικά, όμως, μου δόθηκε η ευκαιρία, που τόσο επιθυμούσα, έστω κι με τον πιο δυσάρεστο και βάναυσο τρόπο. Άξιζε όλος αυτός ο πανικός, ο φόβος, ο θρήνος και ο χαμός, για να αποκτήσω ένα δροσερό αεράκι, που θα με βοηθούσε να πετάξω μακριά; Για να βρίσκομαι σε θέση να εντοπίζω τα ελαττώματά μου, λογικά κάτι έχει αλλάξει μέσα μου, έτσι δεν είναι; Τον τελευταίο καιρό, συνέβησαν τόσα αλλόκοτα πράγματα, τα οποία ακόμη και σήμερα, μου είναι δύσκολο να τα αντιληφθώ. Πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει η ζωή μας και τελικά πόσο μικροσκοπικοί κι ανίσχυροι είμαστε; Ποτέ μου, όμως, δεν θα ξεχάσω εκείνες τις νύχτες, που με γαλήνευε ο γλυκός ήχος του ακορντεόν, που έπαιζε ο γείτονας. Μετά από λίγες μέρες, εντάχθηκε στην βραδινή «συναυλία» κι ένα πιάνο, ακολουθώντας την γειτόνισσα με την μελωδική φωνή. Κι έτσι από το πουθενά δημιουργήθηκε ένα υπέροχο συγκρότημα, το οποίο προσέδιδε μία νότα ευτυχίας στη μουντή μου γειτονιά. Για να πω την αλήθεια δεν γνώριζα μέχρι τώρα, πόσο ταλαντούχοι ήταν οι γείτονές μου! Έπειτα, ήταν και η ηλικιωμένη κυρία, που έφτιαχνε υφασμάτινες μάσκες από παλιά ρούχα των παιδιών της, συμβουλευόμενη τις οδηγίες, που είδε στο «χαζοκούτι», όπως συνήθιζε να το αποκαλεί! Μόνο που αυτή τη φορά το χαζοκούτι αποτελούσε την αιτία, που γέμιζαν τα απογεύματά της. Ακόμη κι εγώ η ίδια άλλαξα. Ήταν σαν να πάγωσε ο χρόνος και να μου δόθηκε η ευκαιρία να αναλογιστώ πόσα πράγματα θεωρούσα δεδομένα, αλλά και πόσο εύκολα, μέσα σε μία λάθος στιγμή, μπορούν όλα αυτά να χαθούν, αφήνοντας με ανίκανη να τους εκφράσω πόσο πολύ τα εκτιμούσα. Πράγματι, μετά από μία καταιγίδα εμφανίζεται το ουράνιο τόξο! Το ωραιότερο σύμβολο ελπίδας, που εύκολα παρομοιάζεται με την έκρηξη αλληλεγγύης σε κάθε γωνιά του πλανήτη, που βιώσαμε τους τελευταίους μήνες. Για πρώτη φορά, στόχος μας ήταν η προστασία του συνανθρώπου μας, η οποία οδήγησε σε μία απρόσμενη σύσφιξη σχέσεων, την οποία κανείς μας δεν φανταζόταν. Αν και το εξωφρενικό αυτό γεγονός εξακολουθεί να υπάρχει, η νέα ανανεωμένη εκδοχή μου έχει υιοθετήσει ως βασικό κίνητρο την φράση: «Πανδημία είναι, θα περάσει». Και ίσως έτσι εμφανιστεί για όλους μας ένα ουράνιο τόξο, που θα χρωματίσει την γκρίζα ζωή, που δεν είχαμε καταλάβει ότι ζούσαμε και παράλληλα να μας παρακινήσει να κάνουμε όλοι μία νέα αρχή, πιο δυνατοί και πιο ενωμένοι από ποτέ. Οι αλλεπάλληλοι αυτοί συνειρμοί μου με είχαν παγιδεύσει στον κόσμο των σκέψεων, καθώς το βλέμμα μου παρέμενε προσωρινά καρφωμένο στον ορίζοντα. Το άκουσμα της εξώπορτας με βοήθησε να αποδράσω και να επανέλθω στην πραγματικότητα. Ήταν ο πατέρας μου, που μόλις είχε επιστρέψει από το νοσοκομείο, μετά από δύο εβδομάδες μακριά μας…