Χέρι στη φωτιά η σαγήνη
απ’ τα νήνεμα λαγκάδια σαν ένα βήμα να ‘κανα και να ‘φτασα
στην αμμουδερή ακροθαλασσιά,
εκεί αργοπνιγόμουν με του Ζέφυρου τα φτερά.
Αγάλι, αγάλι, σκαλί σκαλί απόσταζε η αυγή μέχρι
Πήγασος ολόγιομος κάλπασε,
στου ξενιτεμένου στη ράχη απάνου τύρβη να αποθέσει.
Πισώπλατα το ξίφος λησμονούσε το τέλος να ‘ρθει.
Μα σαν ορθώθηκε η κορφή θα με στηλιτεύαν οι Θεοί…
Το ‘ξερα
απ’ του αιθέρα τη πληγή, θαμπόφεγγε ο παράδεισος της γης.