Η πανδημία τον τελευταίο ενάμισο χρόνο έχει αναστατώσει όλο τον κόσμο.
Δυστυχώς έχουμε απομακρυνθεί από τους φίλους μας, τις γιαγιάδες μας, τους παππούδες μας και γενικά από πολλούς ανθρώπους. Είμαστε υποχρεωμένοι να κρατάμε αποστάσεις και να φοράμε μάσκα η οποία μας εμποδίζει να παίρνουμε καθαρό οξυγόνο.
Τα κρούσματα ανά ώρα ανεβαίνουν και αυτή την στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο τα κρούσματα είναι πάνω 1.400, εξαιτίας αυτής της αρρώστιας έχουν πεθάνει παρά πολλοί άνθρωποι. Είμαστε σε καραντίνα εδώ και ένα χρόνο, τα σχολεία είναι κλειστά και ως γνωστόν πριν την πανδημία σχεδόν όλα τα παιδιά δεν θέλαμε να πηγαίνουμε σχολείο και προτιμούσαμε να καθόμαστε σπίτι. Πλέον όμως έχουν αλλάξει τα πράγματα και όλοι θέλουμε να πάμε σχολείο, καταλάβαμε ότι όσο και να βαριόμασταν να πάμε, τελικά δεν αντέχουμε χωρίς το σχολείο και τις παρέες που κάναμε.
Δεν υπάρχει μόνο στεναχώρια και κακία σε αυτό που ζούμε, υπάρχουν και δύο καλά. Το ένα είναι, ότι καλύτερα που δεν μπορούμε να δούμε τους δικούς μας ανθρώπους για να μην τους κολλήσουμε και το δεύτερο είναι ότι όταν τελειώσει όλο αυτό και βγούμε επιτέλους από την καραντίνα, η αντάμωση μας με τους φίλους μας θα είναι ξεχωριστή. Θα διασκεδάσουμε με πάθος, χαρά, γέλια, θα έχουμε να κάνουμε παρά πολλά πράγματα, να συμπληρώσουμε τον χαμένο μας χρόνο και δεν θα είναι όλα μια ρουτίνα.
Ανυπομονώ να τελειώσει όλο μέχρι τον Ιούνιο και να περάσουμε ένα αξέχαστο καλοκαίρι.