Κάποτε, ο χρόνος δεν έχει σημασία,
υπήρχαν δυο κολλητοί με μια μεγάλη ιστορία.
Να βρίσκονταν συνέχεια ήθελαν πολύ,
μα οι καιροί ήταν δύσκολοι, καταστροφικοί.
Ξεκίνησε από την Κίνα μια επιδημία,
μα σύντομα εξελίχθηκε σε μια πανδημία.
Να ανησυχούνε άρχισαν και τρέμανε πολύ,
πως δεν θα μπορούν να συναντιούνται ακόμα για πολύ.
“Πανδημία είναι θα περάσει”,
λέει ο ένας στον άλλον για να τον καθησυχάσει.
Καθώς μείνανε στα σπίτια τους για λίγο καραντίνα,
το άγχος τους μεγάλωνε μήνα με τον μήνα.
Να ξανασμίξουν ήθελαν ο ένας με τον άλλον,
να μείνουνε στα σπίτια δεν μπορούσαν άλλο.
Οι φόβοι τους μεγάλωναν και εφιάλτες ‘γίναν,
πως δεν θα βρίσκονταν καθόλου ούτε αυτό τον μήνα.
Τον χρόνο τους δεν ήξεραν πως να τον περάσουν,
διαδικτυακά παιχνίδια παίζανε μπας και καλοπεράσουν.
Όταν με το καλό επιτέλους τελείωσε η καραντίνα,
αγκαλιές και φιλιά κάνανε για όλο τον περασμένο μήνα.
Γιατί παρόλο που ο φόβος τους, τους είχε τρομοκρατήσει,
βαθιά μέσα τους ήξεραν ότι η αγάπη τους θα επικρατήσει.