Ο κορονοϊός έφτασε από την Κίνα,
και σε λίγο καιρό μπήκαμε σε καραντίνα.
Ήταν κάτι πρωτάκουστο κάτι πολύ νέο,
και όπως διαπιστώθηκε κατέληξε μοιραίο.
Τότε όλοι γνωρίσαμε τους υπουργούς υγείας,
αρμόδιοι για τα μέτρα κατά της πανδημίας.
Όμως τα μέτρα ήταν σκληρά, δύσκολα, κουραστικά,
μες τη γλυκιά την Άνοιξη στου Απρίλη τη χαρά.
Δεν είχε η Παναγία μας κανέναν στο πλευρό της,
μόνος του επάνω στο σταυρό ξεψύχαγε ο Υιός της.
Ούτε να τον εκλάψουμε εμάς δε μας αφήναν,
και έξω από την εκκλησιά το πρόστιμο μας δίναν.
Το Πάσχα δεν το ζήσαμε όπως του αξίζει,
οι άνθρωποι ήταν μακριά ο νόμος το ορίζει.
Και το συναίσθημα αυτό της απομόνωσης,
έκανε μεγαλύτερη την τρέλα της απόγνωσης.
Τον Μάιο σταμάτησε όμως η καραντίνα,
ζήσαμε καλοκαίρι και ήμασταν όλοι φίνα.
Αλλά από τον Οκτώβριο τα έσφιξαν τα μέτρα,
παρελάσεις δεν γίνανε, έπεσε μαύρη πέτρα.
Και αρχίσαμε πάλι να δουλεύουμε online,
αυτός ο κορονοϊός μπρος πίσω μας γυρνάει.
Και αντί για ανθρώπους έναν υπολογιστή,
όλη την ώρα βλέπαμε κι είχαμε κουραστεί.
Όμως τώρα τον Φεβρουάριο τα μέτρα άλλαξαν,
οι εκκλησιές, τα μαγαζιά και τα σχολεία άνοιξαν.
Ευελπιστώ τα μέτρα και άλλο να αλλάξουν,
και από μάσκες και λοιπά να μας απαλλάξουν.
Αλλά και αν το όνειρο αυτό λίγο καθυστερήσει,
η δύναμη και η χαρά θα αντέξει, δε θα σβήσει.
Και εξάλλου δεν μπορεί για πάντα να κρατήσει,
ιός είναι θα δράσει
κι η πανδημία θα περάσει.