Κοιτάζω έξω απ’ το παράθυρο με βλέμμα κρυστάλλινο, κενό. Οι δρόμοι άδειοι, άχρωμοι και άψυχοι. Γυμνά δέντρα, έρημα πάρκα κι ελάχιστοι άνθρωποι. Άνθρωποι ανέκφραστοι. Άνθρωποι που κρύβουν τα συναισθήματα τους πίσω από τη μάσκα. Κανένα χαμόγελο, καμία ηλιαχτίδα. Μόνο φόβος κι αγωνία για το αύριο. Και μένω θλιμμένη κι εγκλωβισμένη μέσα στους τέσσερις τοίχους, με τις σκέψεις μου να με κυνηγούν. Σκέψεις που παίρνουν τη μορφή τέρατος όσο περνάν οι μέρες. Και κυλάν τόσο αργά… τόσο δύσκολα…Η ζωή προχωράει κι εγώ την παρατηρώ σαν ένας θεατής ανήμπορος να ακολουθήσω τα μονοπάτια της. Τόσες χαμένες στιγμές…στιγμές πολύτιμες που άλλοτε φάνταζαν ασήμαντες. Στιγμές με τους αγαπημένους μας των οποίων τα πρόσωπα βλέπουμε πίσω απ’ τις ψυχρές οθόνες πια. Απρόσωπη επικοινωνία, χαοτικές σκέψεις, μελαγχολικά συναισθήματα που κατακλύζουν τη μονότονη καθημερινότητα μας. Άραγε πότε θα αγκαλιαστούμε ξανά; Πότε θα ζήσουμε ξανά;