Έχουν περάσει πάνω από τέσσερις μήνες…
Άνοιξα με μια ελάχιστη δόση δυσκολίας τα μάτια μου καθώς οι ακτίνες του φωτός διαπέρασαν τον χώρο του δωματίου μου προσφέροντας μου μια υπέροχη αίσθηση.
Δεν διάρκεσε πολύ καθώς η συνείδηση μου μου υπενθύμισε την επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα που έπρεπε να έρθω αντιμέτωπη.
Το πέρασμα των ημερών είναι αμέτρητο καθώς αρχίζω να χάνω την αίσθηση τους. Η ίδια βαρετή ρουτίνα, οι ατελείωτες μέρες έχοντας κυρίαρχο συναίσθημα την εξάντληση. Το μοναδικό θετικό στοιχείο είναι η υπομονή αλλά μέρα με την μέρα φθείρεται όλο και περισσότερο.
Μία δόση αγωνίας πλημμυρίζει το μυαλό μου καθημερινά σκεπτόμενη τις ώρες, μέρες και τους μήνες που ακολουθούν. Και αυτό είναι το λιγότερο. Δεύτερο κυρίαρχο συναίσθημα είναι η μοναξιά. Κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους με μοναδική παρέα τον εαυτό μου. Απομονωμένη σε μια ψεύτικη πραγματικότητα δίχως αδιέξοδο…
Χωρίς κίνηση δεν υπάρχει ζωή…
Οι μέρες εξακολουθούν να κυλάνε αδιάφορα…
Πανδημία είναι λένε θα περάσει και όλα θα επανέλθουν στην κανονικότητα. Ένα γέλιο μου ξέφυγε κάνοντας αυτή την σκέψη.
Πανδημία είναι λένε θα περάσει, είναι για την υγεία όλων μας… Την ψυχολογική υγεία όλων μας την αντιλαμβάνονται; Δυστυχώς αμφιβάλω…
Θα περάσει αφήνοντας ένα στίγμα στις μνήμες όλων μας.